രാത്രി. മുറിയിലെ ലൈറ്റ് ഒന്ന് അണഞ്ഞ് കത്തി.
മുറിക്കുള്ളിൽ അരണ്ട വെളിച്ചത്തിൽ തറയിൽ ഇരിക്കുന്ന മൂന്ന് ചെറുപ്പക്കാർ. പ്രായം ഇരുപതിനും ഇരുപത്തഞ്ചിനും ഇടയിൽ.
ഒരാൾ ചുമരിൽ ചാരിയും, മറ്റു രണ്ടു പേർ വശങ്ങളിലുമായി അടുപ്പ് കല്ല് കൂട്ടിയ പോലെ ഇരിക്കുന്നു.
മുന്നിൽ ഒരു മദ്യകുപ്പിയും മൂന്ന് ഗ്ലാസ്സുകളും.
അവരുടെ നടുവിലായി ഒരു ഓജോ ബോർഡ്. അതിന് വശങ്ങളിലായി നാല് മെഴുകുതിരികൾ.
“അപ്പി പട്ടാളത്തിൽ ചേരട്ടെ!”
കാസ രോഗിയായ അപ്പൻ കണ്ണും തള്ളിയിരുന്ന് പ്രസ്താവിച്ചു.
ഇത് കേട്ട് ഇടി വെട്ടിയത് പോലെ അപ്പി നിന്നു.
അമ്മച്ചി ബോധം കെട്ട് വീണു.
നിലവിളി ശബ്ദം പുറത്ത് കേൾക്കാതിരിക്കാൻ, ഒരു കോട്ടൺ സാരി മുഴുവനായി അണ്ണാക്കിലേയ്ക്ക് തള്ളിക്കയറ്റി, പെങ്ങൾ അടുക്കളത്തറയിൽ കിടന്നുരുണ്ടു.
അച്ഛന്‍ ഒരിക്കല്‍ നടക്കാനിറങ്ങിയപ്പോള്‍ കല്ലില്‍ കാലൊന്നു തട്ടി. കാലിന്റെ പെരുവിരലിന്റെ നഖം ചെറുതായി ഒന്നു മുറിഞ്ഞു.
ഞാനുടനെ അടുത്ത് ചെറിയൊരു ഹോസ്പിറ്റല്‍ നടത്തുന്ന എന്റെ സ്നേഹിതന്റെ അരുകിൽ കൊണ്ടു പോയി. അയാള്‍ സൂഷ്മമായി പരിശോധിച്ച ശേഷം, നഖത്തിനകത്ത് കുറച്ചു് രക്തം കട്ടപിടിച്ചു കിടക്കുന്നു , നഖം ഇളക്കിമാറ്റുന്നതാണ് നല്ലത്, അല്ലെങ്കില്‍ പഴുക്കാന്‍ സാധ്യതയുണ്ട് എന്ന് പറഞ്ഞു.
“നിന്നെ കാണാൻ മിസ്റ്റർ കാലൻ വന്നിട്ടുണ്ട്….”
അപ്പിയെ ഉറക്ക പായയിൽ നിന്ന് വിളിച്ചുണർത്തി മച്ചമ്പിയാണ് വിവരം പറഞ്ഞത്.
അപ്പിയൊന്ന് ഞെട്ടി. കണ്ണും തള്ളി മച്ചമ്പിയെ നോക്കി. അവിടെ പ്രത്യേകിച്ച് ഭാവവ്യത്യാസമൊന്നും കാണാനില്ല.
“മുറ്റത്ത് നിൽപ്പുണ്ട്. നീ വേഗം പുറത്തേക്ക് ചെല്ല്…” മച്ചമ്പി അപ്പിയുടെ മുഖത്ത് നോക്കാതെ പറഞ്ഞു.
അപ്പി ഉടുമുണ്ടും വാരിയുടുത്ത് കട്ടിലിൽ നിന്ന് നിലത്തോട്ട് ചാടി. പിന്നെ മെല്ലെ ജനാലയിലൂടെ പുറത്തേക്ക് നോക്കി.
“ഓ, മൈ ഗോഡ്”
കോടതിയിലും പരിസരത്തും അന്ന് അസാധാരണമായ തിരക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു. വക്കിലന്മാരും പത്രക്കാരും നാട്ടുകാരും എന്ന് വേണ്ട, മറ്റു കോടതികളിലെ ജഡ്ജിമാർ വരെ അവധിയെടുത്ത് ഇവിടെ എത്തിയിട്ടുണ്ട്.
പണക്കാരനായ അമ്മാച്ചനോട് അപ്പിക്ക് അടങ്ങാത്ത കലിയാണ്. മൊറപ്പെണ്ണിനെ തനിക്ക് തരാതെ പട്ടണത്തിലെ സർക്കാർ ഗുമസ്തന് കെട്ടിച്ചു കൊടുത്ത അന്ന് തുടങ്ങിയ കലി !.
തന്നെക്കാൾ ആ കെഴങ്ങന് എന്താണ് മെച്ചമെന്ന് എത്ര ആലോചിച്ചിട്ടും അപ്പിക്ക് ഒരു എത്തും പിടിയും കിട്ടുന്നില്ല.